That's another fine mess .../NY Eve in Orere

30.12.17 – That’s another fine mess you got me into Stanley!!!
We left the Whatuwhiwhi campsite at 8.30 am so that we could get to Whangarei on time so we could walk to the Glow Worm Caves that were “close” by. The campsite Manager had shown us on the map where these were on our last visit. We arrived at Whangarei at 1 pm. We had some lunch and prepared ourselves for our walk.
Wij verlieten Whatuwhiwhi camping om 08.30 uur zodat wij op tijd in Whangarei konden zijn zodat wij naar de “dichtbij” grotten, met lichtgevende wormen, konden lopen. De camping Manager liet, bij het vorige bezoek, zien op de plattegrond, waar de groten waren. Wij arriveerden in Whangarei om 13.00 uur. Hebben geluncht en toen bereiden wij onze voettocht voor.

We took torches with us as the caves were dark and also flip-flops as it was apparently wet. Arie put these in his backpack. I rubbed in the suntan lotion and we both put on our trainers. Apparently it was 1 ½ walk to the caves. It started with a downhill trip through the woods at the back of the campsite. Uh oh….what goes down, must come back up.
Wij namen zaklantaarns mee omdat het in de grotten donken is en onze slippers omdat het nat schijnt te zijn. Arie stopte alles in zijn rugzak. Ik smeerde me in met zonnebrandcrème en wij deden beiden onze gympies aan. Het zou een tocht zijn van 1 ½ uur naar de grotten. Het begon heuvel afwaarts door de bossen aan de achterkant van de camping. Oo oooh …. Wat naar beneden gaat, moet weer omhoog.

We reached the nearby river and crossed the bridge. There were several paths and we took the “Drummond” track. This was heading for the Parihaka lookout. This begun with this was a slight incline with, again, lots of wooden steps. The path got steeper and steeper. We passed several people coming down and one woman said that unfortunately we were only about ¾ of the way up. We were overtaken by a man carrying his mountain bike uphill. Think he must have had super powers.
Wij bereikten een dichtbij zijnde rivier en liepen over een brug. Er waren verschillende paden en wij namen de “Drummond” route. Dit was richting Parihaka uitkijk. Het begon met een klein stijging met, alweer, veel houten trappen. Het pad werd steiler en steiler. Wij kwamen verschillende mensen tegen, die naar beneden liepen, en een mevrouw zei dat wij helaas pas ¾ van de route omhoog waren. Wij werden zelfs ingehaald door een man met een mountain bike op zijn schouder. Denk dat hij super power heeft.

Finally after about an hour we reached the top. The views were lovely but we had another goal in sight. The glow worm caves. So off we went. We came across a sign with the map of the area. This was apparently a brilliant mountain bike area with loads of tracks. We came across a local man who asked if we knew where we were going.
Eindelijk, na 1 uur bereikten wij de top. Het uitzicht was mooi maar wij hadden een ander doel voor ogen. De grotten. Dus gingen wij verder. Wij kwamen bij een bord met een plattegrond van de omgeving. Het was blijkbaar een fantastisch mountain bike omgeving met veel padden. Wij ontmoeten een lokale man, die ons vroeg of wij wisten waar wij heen moesten.

He offered to show us some of the way. So off we went downhill on a gravel path. The knees were starting to ache but succeed we must !!! We got to a middle station and he showed us which track to take. This would lead to Abbey Caves Road. Turn right at the bottom and then walk for approx. another ½ km and then you will find the entrance to the caves. He told us that when we come back, come back the same track and then take the track which he was now taking.
Hij bood aan om ons gedeelte van de weg te laten zien. Dus gingen we bergafwaarts op een gravel pad. De knieën begonnen een beetje pijn te doen, maar wij moesten het volhouden !!! Wij kwamen aan bij een tussen punt en bij liet ons zien welk pad wij moesten nemen. Dit pad ging naar Abbey Cave Road. Rechts afslaan aan het eind van het pad en dan ong. ½ km lopen en dan vind je de ingang van de grotten. Hij vertelde dat als wij hetzelfde pad terug namen bij het tussen station een ander pad moest nemen, welk hij zelf toen nam.

On we went, knees and back sending twinges and signs that they had had enough. Occasionally there was a post giving the distance until the end of the track. The beginning of this track was 1,060 metres. The next post informed us that we still had 375 metres to go to the Abbey Cave road. It felt like we had already walked 2 kms down this particular track.
Verder gingen wij, knieën en rug protesterend dat ze genoeg gedaan hadden. Hier en daar was een paal waarop de afstand werd aangegeven tot het einde van het pad. Het begin van het pad gaf aan nog 1,060 mtr. De volgende paal gaf aan dat wij nog 375 mtr naar Abbey Cave Road moesten. Het voelden alsof wij al 2 km afgelegd hadden op dit pad.

Finally we came to the end of the track. We turned right and walked along the road. There were no paths and so we walked on the right hand side of the road so the oncoming cars would see us. In a couple of hundred of metres we saw a sign informing us Abbey Caves where 300 mtrs ahead on the left. It was slightly up hill but not a gravelly as the path we had just come down.
Eindelijk kwamen bij het eind van het pad. Wij sloegen rechtsaf en liepen langs de weg. Er waren geen voetpaden dus liepen wij aan de rechter kant van de weg zodat de tegemoet komende auto’s ons konden zien. Na een paar honderd meter zagen wij een boord dat Abbey Caves 300 mtr aan de linker kant was. Het was een beetje berg opwaarts maar geen gravel pad zoals we juist gehad hadden.

Finally we saw cars parked along the road and the sign that we had reached Abbey Caves. Phew. Again we had to walk down steps and follow a downhill path to get to the first of the 3 caves. The walk around the caves was apparently 1300 mtrs and would take an hour. So we decided to only walk to the first cave – Organ Cave. We got to the cave, but this is very rocky and we would have had to climb down into the chamber over a huge stone, which I doubted that we would be able to get back up.
Eindelijk zagen we geparkeerde auto’s langs de weg en het boord dat wij Abbey Caves hadden bereikt. Ppffff. Opnieuw liepen wij een trap naar beneden en volgden een pad naar beneden om naar de eerste grot van de 3 te komen. De tocht langs de 3 grotten was 1300 mtr en zou een uur in beslag nemen. Dus besloten wij alleen de eerste grot te bezoeken – Organ Cave. Wij kwamen aan bij de grot maar het was erg rotsig en wij moesten klimmen over een grote rots om in de grot te komen, maar wij twijfelden of we terug konden komen.

So that was our viewing of the caves. No glow worms to be seen. But we had to prepare ourselves for the trip back. Back down the Abbey Cave Road, walking towards the traffic. Then up the gravel track which was uphill all the way. Knees now throbbing, backs aching. We got to the middle station and took the path the man had previously told us about. He did warn that the bottom was quite steep and narrow.
Dus dit was ons bezoek aan de grotten. Geen lichtgevende wormpje te zien. Maar wij moesten ons voorbereiden op de terugtocht. Weer terug Abbey Cave Road af, tegen het verkeer inlopend. Weer het gravel pad op, de hele weg berg opwaarts. Scheuten van pijn in de knieën, ruggen pijnlijk. Weer op het tussen station namen wij het pad die aangeraden was. Hij had ons wel gewaarschuwd dat het laatste stuk erg steil en nauw was.

The sign post told us this was 2560 mtrs. Off we walked, but a bit less spring in our steps. The first part was quite steep and gravel. By now we could feel all the stones under our trainers – as if we were walking bare foot. We tried to keep up the humour and said that the man had probably planted cameras on the track so he could laugh at the “stupid” tourists following his instructions. Each post informed that we had only walked 500 mtrs. Each 500 mtrs felt like 5 kms.
De afstandspaal gaf aan dat het 2560 mtr was. Wij gingen op pad, maar met minder fut. Het eerst deel was vrij steil en weer gravel. Op dat moment konden wij de steentjes onder onze gympies voelen – alsof wij op blote voeten liepen. Wij probeerden de moet en humor in te houden en zeiden dat de man waarschijnlijk camera’s had opgehangen om over de “stomme” toeristen te lachen die zijn instructies hadden opgevolgd. Elke paal gaf aan dat wij maar 500 mtr hadden gelopen. Elke 500 mtr leek wel 5 km.

Then finally we came to the steep, narrow path which we man had warned us about. It was clay and a bit slippery here and there. Knowing our luck it would start raining which would make the track impossible. We had to zig zag down the track so to stop ourselves picking up too much speed. So guess we walked more kms than the original post informed.
Eindelijk kwamen wij bij het steile nauwe stuk waar de man ons voor gewaarschuwd had. Het was klei en een beetje glibberig hier en daar. Als we meer pech zouden hebben zou het nu gaan regenen wat het pad onbegaanbaar zou maken. Wij moesten zig zag het pad af om onze snelheid lag te houden. Dus denken we dat we meer kms hebben gelopen dan het paal aangaf.

Finally at the bottom. I’m sure I could hear my left knee screaming at me…..Arie’s right one was definitely screaming at him. Well at least we had one pair of good legs between us. At the road we walked to the left. Then through the woods next to the river. Yes, this was the original river we had crossed. WHERE IS THE BRIDGE??? No sign post but we seemed to be walking was ages.
Eindelijk beneden. Ik weet zeker dat mijn linke knie tegen mij aan het schreeuwen was…..Arie’s rechter knie deed dat zeker. Nou wij hadden samen tenminste een goed paar benen. Bij de weg liepen wij naar links. Toen door het bos langs de rivier. Ja, dit was de originele rivier die wij overgestoken waren. “MAAR WAAR IS DE BRUG?” Geen palen en het leek alsof wij eeuwen aan het lopen waren.

Then we saw the bridge and the homeward stretch was within our grasp. A couple of hundred metres and then only the steep incline back to the campsite… This was the “what must go up” path.
We made it with a few stops to get back our breath and rub our knees. Back at the camper and the cold drinks (non-alcoholic at first) were very welcoming.
Toen zagen wij de brug en het einde was in zicht. Een paar honderd meter en dan alleen het steile pad op naar de camping… Dit is het “moet weer ophoog pad”. Wij hebben het gered met een paar stoppen om terug op adem te komen en onze knieën te wrijven. Terug bij de camper en de koude dranken (eerst geen alcohol¬) waren zeer welkom.

We sat down and “high fived” each other at the inhuman feat we had just accomplished. Arie had his step counter with him and we had walked non-stop (ok occasionally stopping to rub things) for 4 ½ hours. A total of 21 kms. The showers were very welcoming and screams from the knees started subsiding. We didn’t feel hungry and decided to just relax. Bed came to us early tonight…. 9 pm and the day was over for us.
Wij gingen zitten en “high fived” elkaar met het onmenselijke wat we zojuist hadden gedaan. Arie had zijn stappenteller bij zich en wij liepen onafgebroken (ok af en toe stoppen om dingen te wrijven) voor 4 ½ uur. Totaal 21 kms. De douch was zeer welkom en het schreeuwen van de knieën werd minder. Wij hadden geen honger en besloten om te relaxen. Wij gingen vroeg naar bed…..21.00 uur en de dag was, voor ons, voorbij.

31.12.17 – New Years Eve in Orere
We left Whangarei at 8.30 am saying good bye to all its “Wonders”. We travelled southwards towards Orere, which we thought was close to Auckland. It is apparently 72 kms away from Auckland, so our plans to go into Auckland for New Years Eve is not possible. We don’t fancy driving the winding rounds in the middle of the night to get back to the camping. And the camp site close their gates at 9 pm anyway.
Wij verlieten Whangarei om 08.30 uur en lieten al onze “wonderlijke” ervaringen achter ons. Wij reden zuidwaarts richting Orere, waarvan wij dachten dat het dichtbij Auckland zou zijn. Het is blijkbaar 72 km van Auckland vandaan, dus onze plannen om Oudjaarsavond in Auckland door te brengen is niet mogelijk. En de camping sluiten hun hekken om 21.00 uur.

We arrived at the camping at 1 pm and had some lunch…..we have to make sure that the contents of the fridge are empty in a couple of days, as we are taking the camper back on 02.01.18. The reception gave us a map of the area and the beach was 5 minutes’ walk away. Easy peasy !!! We walked to the beach which was indeed easy compared to yesterday’s escapade. The beach was stony, but near the water sandy. We put the towels down and had a snooze. The water was not very welcoming so even though we had our swimming gear on, we didn’t go in.
Wij arriveerden op de camping om 13.00 uur en genoten van de lunch….. wij moeten de inhoud van de koelkast leegeten (drinken) omdat wij dat camper op 02.01.18 in moeten leveren. De receptie gaf ons een plattegrond waarop het strand maar 5 minuten lopen was. Easy peasy !!! Wij liepen naar het strand wat makkelijker was dan de uitspatting van gisteren. Het was een kiezel strand, maar bij het water was er zand. Wij gingen op onze handdoeken liggen en deden een tukje. De zee zag er niet uitnodigend uit, dus ondanks dat wij onze zwemkleding aan hadden gingen wij er niet in.

After an hour we strolled leisurely back to the camping. Tonight there is a live band playing here, so maybe we can have a sing along. We received a paper saying that at 12.30 am the music must be turned off and at 1 am we must be quiet (except the snoring). Hope we are able to reach that time !!!
Na een uur liepen wij rustig weer naar de camping. Vanavond speelt een bandje hier, dus misschien kunnen wij meezingen. Wij kregen een A4’tje met informatie dat om 00.30 uur de muziek uit moet zijn en om 01.00 uur alles stil moet zijn (behalve het snurken). Hopelijk halen wij die tijd.

Our time is nearly over in NZ. It has been full of new experiences, pushing our boundaries, and some less pleasant things. But we can thoroughly say that this has been a wonderful holiday.
Onze verblijf in NZ is bijna voorbij. Het was vol met nieuwe ervaringen, verlegen van de grenzen, en wat minder leuke dingen. Maar wij kunnen eerlijk zeggen dat dit een geweldige vakantie is.

We would like to wish you all a very Happy and Healthy New Year. Take a step back sometimes thinking of how lucky you are and remember your loved ones present and past. Thanks for all reactions to our blogs and we are very happy to have you in our lives.
Wij willen jullie allen een gelukkig en gezond Nieuw Jaar wensen. Sta even stil en denk even terug hoe gelukkig je bent en denk aan je geliefden die je nog hebt en die er niet meer zijn. Bedankt voor alle reacties op onze blogs en wij zijn blij om jullie in onze leven te hebben.

Now no more sentimental clap trap !!! We’ll send a blog from Dubai and wish you for now “CHEERS and HAPPY NEW YEAR” XXX
Geen sentimenteel geode meer !!! Wij zullen een blog vanuit Dubai plaatsen maar voor nu “PROOST en GELUKKIG NIEUW JAAR” XXX